ای پادشه خــــوبان داد از غــم تنهایی دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی دایـــم گـــل این بستان شـــاداب نمــــی‌مــاند دریـــــــاب ضعیـفـــان را در وقــــت تــــوانـایــــی...

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست... در انـــدرون مــــن خستـــه دل نـــدانــــم کــیســت کــــه مـــن خموشـــم و او در فغــان و در غوغاست...

گفتــم ای سلطـــان خوبان رحـم کــــن بر این غـــریب گفت در دنبال دل ره گــــم کـــند مسکـــــین غریب گفتمــش مگـــذر زمانی گـفت معـــذورم بــــدار خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب...

هـــر آن کــــه جانب اهـــل خدا نگــه دارد خـــداش در همـــه حـــال از بلا نگــــــه دارد حــدیث دوست نگــویم مگر به حضــرت دوست کــــــــه آشنــــا سـخـــــن آشنــــا نگـــــــه دارد...

راهیست راه عشـــق کـــه هیچش کـــــناره نیست آن جـــا جــز آن کـــه جـان بسپارند چـاره نیست هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست...